तो

तो

तो हसता हसता ऐकवून जातो विराणी

अन् उठते खळीतून कळ ती जीवघेणी

तो म्हणतो मी आहे असा काहीसा वेडा

कुणी सांगा त्याला धुंदीतच वाढे केवडा

तो गुणगुणतो स्वतःशी अंधाराची गीते

मग कुठूनशी ती किरण शलाका येते ?

तो चाळतो जुन्या स्मरणांची पिंपळपाने

शाई झरते, विरते ,उरते जागवून स्वप्ने 

तो नाही म्हणतो करावयाचा अट्टाहास

का तरीही लागे मागे अश्रुंचा वनवास

तो जगतो ऊराशी घेऊन अवकाशाला

जरी जाई झेप ओलांडून या क्षितिजाला

- नेहा लिमये